Officieel werd langs de deuren gaan afgeraden in deze regio. Maar helemaal geen Sint Maarten vieren vond ik zo sneu voor Dochter die zich al weken verheugde op het maken van een nieuwe lampion. Dus regelde ik dat ze bij bekenden in de straat aan mocht bellen.

We moesten dus aan de knutsel. ‘Een kasteel dat al heel oud is mama.’ Daarmee bedoelt Dochter een ruïne, zoals we in Valkenburg hebben gezien. Om nou afgebrokkelde stenen uit papier te knippen leek mij niet zo spannend. Ik stelde voor een echt kasteel te maken. ‘Dat is ook goed, mam.’ Het bleek toch iets te lastig voor Dochter om mijn versie van een kasteel uit te knippen, dus werd het vooral mama’s knutselproject. Dochter nam de beslissingen over vorm en kleurgebruik. Moeder sneed het kasteel tevoorschijn.

Zo kon Dochter zingend bij de buren langs. Een huis of zes, meer dan genoeg voor een vierjarige. Vooral ook omdat de buren niet meer kinderen verwachtten deze avond. Daardoor mocht ze meer dan één snoepje per huis. Dochter bleef echter haar bescheiden zelf als ze meer mocht pakken. ‘Nee hoor, dit is genoeg.’

Eenmaal thuis FaceTimeden we ook nog even met oma en opa in Groningen om te zingen. Zij hadden dezelfde snoepzak als wij hadden ingeslagen. Het was net alsof Dochter echt een Milky Way uit de trommel van opa en oma pakte. Dochter voelde zich rijk toen ze haar snoeptrommeltje had gevuld. Missie Sint Maarten covid-19 versie geslaagd.