design – IN FULL FLOW

Barman (30)

The title of this post does not refer to a person serving drinks in a bar. I’ve rarely seen a bar since Daughter was born, so I haven’t been able to collect bar stories of any kind to share with you.

Today I learned a whole different meaning of the term Barman. It refers to a moquette. You may have never heard of the term moquette before. Neither did I. Despite not knowing this term, I bet you have interacted with a moquette in your life. You may even interact with a moquette on a daily basis. If you’ve ever taken the bus, the train, the tram, the metro, chances are really high you know how a moquette feels. It is the thing you sit on. Moquette is the fabric on a seat. The woven kind.

Apparently London is a hotspot for moquette. With all the variations of public transport, moquette design is a ‘thing’ for London transport. Thanks to a man named Andrew Martin, who researched the history of moquette patterns and collected them in a wonderful little book, I learned the name of the blue and red pattern of the London tubes I can remember I rode on: Barman. It was designed by Wallace Sewell (the company name of two women: Emma Sewell and Harriet Wallace-Jones), it was first called ‘Landmark’, but later re-christened in honour of Christian Barman, the man who commissioned the classic moquettes in the 1930s, and debuted on the Central Line.

Moquette patterns are something I’ve never really paid attention to, but after flipping through this book I know I will never take my seat in London public transport for granted. That is, in case I’m still allowed to travel to London after tomorrow’s Brexit.

Thanks Peter, to gift me knowledge I never knew I wanted to have.

Bonus: A Brief History of Moquette, featuring Andrew Martin.

Barman is the pattern you see bottom right.

Gezien: Poster – het begin van moderne reclame

Close-up had gister een hele interessante aflevering over drie ontwerpers, twee uit Duitsland en één uit Oostenrijk, die een nieuwe draai hebben gegeven aan de reclameposter: Lucian Bernhard, Ludwig Hohlwein en Julius Klinger. Ze floreerden allemaal in het begin van de 20e eeuw in Berlijn met het maken van posters met een zakelijk en minimalistisch karakter.

Ik ben deze namen nog nooit eerder tegengekomen, maar blijkbaar zijn het sterren in de posterwereld. Ik kende wel het posterwerk van de Franse kunstenaar Henri de Toulouse-Lautrec. Het werk van de drie eerder genoemde heren wordt gepresenteerd als een reactie op die Franse stijl. Ze introduceerden de zogenoemde Sachplakat, waarin het ter verkopen ding (of merk) centraal staat.

Er worden prachtige dingen getoond in de documentaire en af en toe een parallel getrokken naar de advertenties van nu. Dan wordt het heel duidelijk hoe groot de invloed van het Sachplakat nog steeds is.

Ik heb vanochtend gezocht of ik meer informatie kan vinden over deze beweging en de kunstenaars. Boeken met prints zijn er niet van. Ook de wikipediapagina’s zijn redelijk summier. Wat ik wel heb gevonden is een aantal afbeeldingen in de database van Europeana onder CC-licentie. Vooral van Julius Klinger staat er veel in. Het copyright op zijn werk is vervallen, omdat hij naar alle waarschijnlijk in 1942 is overleden in een concentratiekamp, nadat hij dat jaar is opgepakt samen met zijn vrouw, in zijn woonplaats Wenen. Bernhard is in de jaren twintig al naar New York en overleed daar in 1972. Hohlwein is in de jaren dertig lid geworden van de nazipartij en maakte posters voor de partij. Hij kreeg na de oorlog een beroepsverbod, maar overleed al in 1946.

Van alles wat ik voorbij zag komen, ging mijn hart uit naar het werk van Klinger. Als eerbetoon aan hem een aantal afbeeldingen die beschikbaar zijn om te delen.