Our dishwasher broke down a few weeks ago (as in caused the leakage circuit to switch while halfway its wash cycle). Tomorrow a new dishwasher will be delivered and installed. Therefore we had to make sure installers can reach the area. Therefore we had to solve the puzzle we choose not to solve when putting in the floor before moving in four years ago: how to remove the planks on the bottom. We tried solving it earlier this week and I shed some tears for not being able to solve it. Yesterday we came to the conclusion that brute force would be the only option Today the Man acted out his masculine side and used the drill and jigsaw to demolish the planks. Luckily we came to the conclusion that indeed this was the only solution to the puzzle.
At least we’ll have a functioning dishwasher tomorrow to free up some time to solve the next puzzle: putting new planks below the kitchen cupboards.
It’s impossible to know what cities would look like if women’s needs were included in the decision making process from the start. However, we can get a glimpse of changes cities can make when redesigning it so that it serves women better. Take a look how some changes they made in Barcelona.
The past few days I have been working on a better way to present myself professionally. The text I wrote on my business website a few years ago doesn’t really represent the variety of work I currently do. While writing down all the stuff I loved doing in the past and things I work on now, I discovered there actually is a common thread running through all these projects. I’ve always thought they were a random bunch to pay the bills, but looking back at all the projects I did, they were about sharing. Like when I led a project to build a social platform for farmers in African countries. I enabled others to have a better platform for sharing. Or when I created a personal documentary for someones birthday. Completely different than building a community platform, but through filming I enabled the family to share their love for this person. And when I look at the work I do for TGL I enable them to share better and more safely internally.
So while rewriting the front page of my other site, I felt the need for a bit of visual tinkering with ‘the brand’ called Storymines. I started with the notion of ‘sharing’. In Dutch that is called ‘delen’ and we use the same word for ‘division’. Therefore I started simple (typeface Futura).
#1
Then I put reaching arms around the symbol (using a different type: DIN condensed).
#2
I started associating with tree roots. Digging below the surface. Mining is an association that comes with the company name.
#3
I got rid of the division line and placed a tree stem in there. It now resembles a microphone on a tripod as well, very fitting for someone who records interviews for clients and podcast episodes.
#4
Further exploration of the tree roots/tripod. Putting back the division line.
#5
Simplifying it, turning it upside down and adding a circle. The roots become more like eye lashes.
#6
The simplified version back on its feet.
#7
And adding a circle, black this time.
#8
Number 5 contains too much lines to my taste. Numbers 1 and 8 come very close to how minimal I want a logo to be. And I love the symbolic value of number 4 while still being minimalist. I’m not sure whether any one of these logos will make its way to my website, but it sure was a lot of fun tinkering with basic shapes to design a logo. And I wouldn’t be sharing this unless I was curious about your opinion, so let me know which ones you like or dislike.
We zijn weer eens proefkonijnen. Tenminste, dat denk ik. En de uitslag is dat we te makkelijk weigeren. Je weet wel, van die cookies.
Ik ben een hardnekkige cookieweigeraar. Op al mijn apparaten wis ik na het bezoek aan een website de cookies. Op de telefoon (en tablet) gebruik ik Firefox als browser en open alle sites die ik bezoek in een privévenster. Als ik dit venster dichtgooi, zijn automatisch alle cookies gewist. Zo voorkom ik dat bedrijven mijn hele surfgedrag in kaart kunnen brengen. Hoop ik.
Het nadeel van dit gedrag is dat ik telkens weer de cookies moet accepteren. Bedrijven, vooral zij die menen afhankelijk te zijn van dataverzameling over hun online bezoekers, doen er natuurlijk alles aan om mij (en jou) de cookies wel aan te smeren. Let maar eens op, veel websites maken de knop om alles te accepteren lekker opvallend en die van het weigeren onopvallend. Coolblue verstopt bijvoorbeeld het weigeren van cookies in de tekst en laat je met een grote groene knop alles accepteren. Lekker veilig beginnen met winkelen? Klik hier!
Nu wil het geval dat ik wel eens op nieuwssites kom. Iets met betrokken burger in coronatijd zijn. Daarom moet ik meerdere keren per dag door het cookiemenu van verschillende nieuwssites. Onlangs waren die dialoogschermen drastisch veranderd. Bij het nieuwe ontwerp merkte ik dat het makkelijker was te weigeren. Met twee keer klikken met de duim op dezelfde plek had ik alle cookies die ik kan weigeren geweigerd. Maar dat constateerden de makers van deze dialoogschermen waarschijnlijk ook na bestudering van de bezoekersdata. Ineens is het weer lastiger om te weigeren.
Nu.nl is van DPG Media. Dat bedrijf is eigenaar van veel (online) media. Daarom kom je deze cookie vensters bij veel sites tegen. Het dialoogscherm bij de Volkskrant zijn zoals het eerst bij nu.nl waren.
Ook hier zijn de knoppen voor alles accepteren veel opvallender, maar mijn rechterduim hoeft zich niet te verplaatsen bij het weigeren van cookies. Twee keer snel klikken en ik kan de site bekijken.
Nu.nl heeft er inmiddels dit van gemaakt.
Zie je nu het patroon van de aantrekkelijke groene knop? Als je naar instellingen gaat krijg je dit te zien:
Je moet dan vervolgens helemaal naar beneden scrollen, weer de groene knop te omzeilen om je instellingen (zoveel mogelijk cookies weigeren) op te slaan.
Ik vermoed dat nu.nl ineens teveel cookieweigeraars ontving en nu aan het testen is hoe mensen wel weer cookies gaan accepteren. Ik blijf in ieder geval een hardnekkige cookieweigeraar. Ook als is het weer wat extra gedoe.
Overigens is het weigeren van cookies op de website van DPG Media nog vervelender. Je moet drie dingen uitvinken en op OK klikken om niet-noodzakelijke cookies uit te schakelen.
The title of this post does not refer to a person serving drinks in a bar. I’ve rarely seen a bar since Daughter was born, so I haven’t been able to collect bar stories of any kind to share with you.
Today I learned a whole different meaning of the term Barman. It refers to a moquette. You may have never heard of the term moquette before. Neither did I. Despite not knowing this term, I bet you have interacted with a moquette in your life. You may even interact with a moquette on a daily basis. If you’ve ever taken the bus, the train, the tram, the metro, chances are really high you know how a moquette feels. It is the thing you sit on. Moquette is the fabric on a seat. The woven kind.
Apparently London is a hotspot for moquette. With all the variations of public transport, moquette design is a ‘thing’ for London transport. Thanks to a man named Andrew Martin, who researched the history of moquette patterns and collected them in a wonderful little book, I learned the name of the blue and red pattern of the London tubes I can remember I rode on: Barman. It was designed by Wallace Sewell (the company name of two women: Emma Sewell and Harriet Wallace-Jones), it was first called ‘Landmark’, but later re-christened in honour of Christian Barman, the man who commissioned the classic moquettes in the 1930s, and debuted on the Central Line.
Moquette patterns are something I’ve never really paid attention to, but after flipping through this book I know I will never take my seat in London public transport for granted. That is, in case I’m still allowed to travel to London after tomorrow’s Brexit.
Thanks Peter, to gift me knowledge I never knew I wanted to have.
