Something to practice (319)
Perhaps this weekend is a good time to learn more about hand lettering.
What if women designed our cities?
It’s impossible to know what cities would look like if women’s needs were included in the decision making process from the start. However, we can get a glimpse of changes cities can make when redesigning it so that it serves women better. Take a look how some changes they made in Barcelona.
Logo play
The past few days I have been working on a better way to present myself professionally. The text I wrote on my business website a few years ago doesn’t really represent the variety of work I currently do. While writing down all the stuff I loved doing in the past and things I work on now, I discovered there actually is a common thread running through all these projects. I’ve always thought they were a random bunch to pay the bills, but looking back at all the projects I did, they were about sharing. Like when I led a project to build a social platform for farmers in African countries. I enabled others to have a better platform for sharing. Or when I created a personal documentary for someones birthday. Completely different than building a community platform, but through filming I enabled the family to share their love for this person. And when I look at the work I do for TGL I enable them to share better and more safely internally.
So while rewriting the front page of my other site, I felt the need for a bit of visual tinkering with ‘the brand’ called Storymines. I started with the notion of ‘sharing’. In Dutch that is called ‘delen’ and we use the same word for ‘division’. Therefore I started simple (typeface Futura).
Then I put reaching arms around the symbol (using a different type: DIN condensed).
I started associating with tree roots. Digging below the surface. Mining is an association that comes with the company name.
I got rid of the division line and placed a tree stem in there. It now resembles a microphone on a tripod as well, very fitting for someone who records interviews for clients and podcast episodes.
Further exploration of the tree roots/tripod. Putting back the division line.
Simplifying it, turning it upside down and adding a circle. The roots become more like eye lashes.
The simplified version back on its feet.
And adding a circle, black this time.
Number 5 contains too much lines to my taste. Numbers 1 and 8 come very close to how minimal I want a logo to be. And I love the symbolic value of number 4 while still being minimalist. I’m not sure whether any one of these logos will make its way to my website, but it sure was a lot of fun tinkering with basic shapes to design a logo. And I wouldn’t be sharing this unless I was curious about your opinion, so let me know which ones you like or dislike.
Cookies weigeren blijft gedoe
We zijn weer eens proefkonijnen. Tenminste, dat denk ik. En de uitslag is dat we te makkelijk weigeren. Je weet wel, van die cookies.
Ik ben een hardnekkige cookieweigeraar. Op al mijn apparaten wis ik na het bezoek aan een website de cookies. Op de telefoon (en tablet) gebruik ik Firefox als browser en open alle sites die ik bezoek in een privévenster. Als ik dit venster dichtgooi, zijn automatisch alle cookies gewist. Zo voorkom ik dat bedrijven mijn hele surfgedrag in kaart kunnen brengen. Hoop ik.
Het nadeel van dit gedrag is dat ik telkens weer de cookies moet accepteren. Bedrijven, vooral zij die menen afhankelijk te zijn van dataverzameling over hun online bezoekers, doen er natuurlijk alles aan om mij (en jou) de cookies wel aan te smeren. Let maar eens op, veel websites maken de knop om alles te accepteren lekker opvallend en die van het weigeren onopvallend. Coolblue verstopt bijvoorbeeld het weigeren van cookies in de tekst en laat je met een grote groene knop alles accepteren. Lekker veilig beginnen met winkelen? Klik hier!
Nu wil het geval dat ik wel eens op nieuwssites kom. Iets met betrokken burger in coronatijd zijn. Daarom moet ik meerdere keren per dag door het cookiemenu van verschillende nieuwssites. Onlangs waren die dialoogschermen drastisch veranderd. Bij het nieuwe ontwerp merkte ik dat het makkelijker was te weigeren. Met twee keer klikken met de duim op dezelfde plek had ik alle cookies die ik kan weigeren geweigerd. Maar dat constateerden de makers van deze dialoogschermen waarschijnlijk ook na bestudering van de bezoekersdata. Ineens is het weer lastiger om te weigeren.
Nu.nl is van DPG Media. Dat bedrijf is eigenaar van veel (online) media. Daarom kom je deze cookie vensters bij veel sites tegen. Het dialoogscherm bij de Volkskrant zijn zoals het eerst bij nu.nl waren.
Ook hier zijn de knoppen voor alles accepteren veel opvallender, maar mijn rechterduim hoeft zich niet te verplaatsen bij het weigeren van cookies. Twee keer snel klikken en ik kan de site bekijken.
Nu.nl heeft er inmiddels dit van gemaakt.
Zie je nu het patroon van de aantrekkelijke groene knop? Als je naar instellingen gaat krijg je dit te zien:
Je moet dan vervolgens helemaal naar beneden scrollen, weer de groene knop te omzeilen om je instellingen (zoveel mogelijk cookies weigeren) op te slaan.
Ik vermoed dat nu.nl ineens teveel cookieweigeraars ontving en nu aan het testen is hoe mensen wel weer cookies gaan accepteren. Ik blijf in ieder geval een hardnekkige cookieweigeraar. Ook als is het weer wat extra gedoe.
Overigens is het weigeren van cookies op de website van DPG Media nog vervelender. Je moet drie dingen uitvinken en op OK klikken om niet-noodzakelijke cookies uit te schakelen.
Barman (30)
The title of this post does not refer to a person serving drinks in a bar. I’ve rarely seen a bar since Daughter was born, so I haven’t been able to collect bar stories of any kind to share with you.
Today I learned a whole different meaning of the term Barman. It refers to a moquette. You may have never heard of the term moquette before. Neither did I. Despite not knowing this term, I bet you have interacted with a moquette in your life. You may even interact with a moquette on a daily basis. If you’ve ever taken the bus, the train, the tram, the metro, chances are really high you know how a moquette feels. It is the thing you sit on. Moquette is the fabric on a seat. The woven kind.
Apparently London is a hotspot for moquette. With all the variations of public transport, moquette design is a ‘thing’ for London transport. Thanks to a man named Andrew Martin, who researched the history of moquette patterns and collected them in a wonderful little book, I learned the name of the blue and red pattern of the London tubes I can remember I rode on: Barman. It was designed by Wallace Sewell (the company name of two women: Emma Sewell and Harriet Wallace-Jones), it was first called ‘Landmark’, but later re-christened in honour of Christian Barman, the man who commissioned the classic moquettes in the 1930s, and debuted on the Central Line.
Moquette patterns are something I’ve never really paid attention to, but after flipping through this book I know I will never take my seat in London public transport for granted. That is, in case I’m still allowed to travel to London after tomorrow’s Brexit.
Thanks Peter, to gift me knowledge I never knew I wanted to have.
Bonus: A Brief History of Moquette, featuring Andrew Martin.
Gezien: Poster – het begin van moderne reclame
Close-up had gister een hele interessante aflevering over drie ontwerpers, twee uit Duitsland en één uit Oostenrijk, die een nieuwe draai hebben gegeven aan de reclameposter: Lucian Bernhard, Ludwig Hohlwein en Julius Klinger. Ze floreerden allemaal in het begin van de 20e eeuw in Berlijn met het maken van posters met een zakelijk en minimalistisch karakter.
Ik ben deze namen nog nooit eerder tegengekomen, maar blijkbaar zijn het sterren in de posterwereld. Ik kende wel het posterwerk van de Franse kunstenaar Henri de Toulouse-Lautrec. Het werk van de drie eerder genoemde heren wordt gepresenteerd als een reactie op die Franse stijl. Ze introduceerden de zogenoemde Sachplakat, waarin het ter verkopen ding (of merk) centraal staat.
Er worden prachtige dingen getoond in de documentaire en af en toe een parallel getrokken naar de advertenties van nu. Dan wordt het heel duidelijk hoe groot de invloed van het Sachplakat nog steeds is.
Ik heb vanochtend gezocht of ik meer informatie kan vinden over deze beweging en de kunstenaars. Boeken met prints zijn er niet van. Ook de wikipediapagina’s zijn redelijk summier. Wat ik wel heb gevonden is een aantal afbeeldingen in de database van Europeana onder CC-licentie. Vooral van Julius Klinger staat er veel in. Het copyright op zijn werk is vervallen, omdat hij naar alle waarschijnlijk in 1942 is overleden in een concentratiekamp, nadat hij dat jaar is opgepakt samen met zijn vrouw, in zijn woonplaats Wenen. Bernhard is in de jaren twintig al naar New York en overleed daar in 1972. Hohlwein is in de jaren dertig lid geworden van de nazipartij en maakte posters voor de partij. Hij kreeg na de oorlog een beroepsverbod, maar overleed al in 1946.
Van alles wat ik voorbij zag komen, ging mijn hart uit naar het werk van Klinger. Als eerbetoon aan hem een aantal afbeeldingen die beschikbaar zijn om te delen.
